[A21] مظاهر تمدنی تجدد؛ رمان ( علیرضا سمیعی)

انسان در این دنیا با داستان به سر می برد. با قصه و افسانه است که ما در هر تاریخی و در هر جایی خود را آشنای زمین می بینیم؛ اساساً خودمان را با داستان به جا می آوریم. اگر شعر، انسان و جهان را انیس و مونسِ هم می کند، داستان است که راه و رسم آشنایی را بنا می گذارد. قصه هایی که امروز در قالب رمان می شنویم، همان قصه هایی نیست که قرآن تعریف کرده و حتی از جنس قصه های خمسه و شاهنامه و هزارویک شب هم نیست. یکی از تفاوت های قصه های امروز و گذشته، اختلاف در چگونگی طرح زمان و مکان در حکایت و رمان است. زمان و مکان در حکایات و قصص قدیم، پوشیده در غبار ابهام است، اما در رمان با یک نحو باریک بینی در طرح زمان و مکان مواجهیم. در تذکره ها و سیره ها، افراد مقدس و بزرگان هستند که داستان هایی دارند و ما آن ها را می خوانیم. اما در رمان، شخص اول تنها به اعتبار انسان بودن انتخاب می شود. بزرگترین کاری که فرد در رمان انجام می دهد، این است که از آسمان سرتافته و به اعتبار خودش مقدس می شود، نه به اعتبار مقام خلیفه اللهی. این کلاس در هفتمین هفتۀ ترم دوم «دورۀ آموزشی عهد» در مؤسسۀ سیمافکر برگزار شده است.