[A17] بررسی وضعیت فلسفه علم در ایران ( امیراحسان کرباسی زاده )

برای ورود به مقطع کارشناسی ارشد رشتۀ «فلسفۀ علم»، مطالعۀ منابع اندکی کفایت می کند. از طرف دیگر، چون سنت ما سنت شفاهی است، تدریس «فلسفۀ غرب» و «فلسفۀ اسلامی» برای دانشجویانِ «فلسفۀ علم» عموماً ناخوشایند است. درنتیجه مواجهۀ دانشجوی فلسفۀ علم با متون فلسفی، که قرار است اندیشیدن دربارۀ یک مسئلۀ فلسفی را در قالب متن به او بیاموزد، تقریباً صفر است. مباحث آکادمیک فلسفۀ علم، بسته به سلیقۀ استاد، یا تاریخ محور است یا موضوع محور. در شکل تاریخ محور، استاد بحث را از قرن بیستم و پوزیتیوست ها آغاز می کند. انگار قبل از این تاریخ اصلاً چیزی به نام «فلسفۀ علم» نداشته ایم. این نگاه به «کوهن» و «فایرابند» ختم می شود و حاصلش برای دانشجو، نهادینه شدن این تلقی است که معقولیتی در علم وجود ندارد و علم متأثر از عوامل اجتماعی است. این سخنرانی، 24 آبان ماه 1391، در همایش «وضعیت فلسفه در ایران معاصر»، به مناسبت روز جهانی فلسفه در «مؤسسۀ پژوهشی حکمت و فلسفۀ ایران» ایراد شده است.